hospital visit (1)

หน้าตึกหลักโรงพยาบาลธัญญารักษ์

หน้าตึกมินิมารด์โรงพยาบาลธัญญารักษ์ในวันนั้นทีแม่และผมไปหาน้อง  

แม่และผมไปเยี่ยมน้องที่โรงพยาบาลธัญญารักษ์ด้วยกันแล้ว

หลังจากแม่พาน้องไปแอดมิดเมื่อออาทิตย์ก่อน

เค้าอยากเดินทางกลับไปเยี่ยมลูกอีกที เลยชวนผมไปด้วยกันเป็นเพื่อน

ร พ แห่งนี้ ชื่อเต็มคือสถาบันบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดแห่งชาติบรมราชชนนี

อยู่ที่จังหวัดปทุมธานี

การเดินทางก็ต้องใช้เวลาประมาณ  2-3 ชม

ผมนัดไปหาแม่ที่บ้านแต่เช่า เพราะต้องเดินทางไปหลายต่อ 

เราออกไปด้วยกันโดยนั่งแท็กซี่ไปยังสถานีรถไฟใต้ดินคลองเตยก่อน 

มุ่งหน้าไปสู่สถานีจตุจักร

ต่อจากนั้น เราขึ้นรถมินิบัสอีกต่อ

พอไปถึง ร พ เวลาเกือบเที่ยงวันแล้ว

ออกจากรถเราต้องเดินสะพานลอยข้ามถนนใหญ่

เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นรูปร่าง ร พ แห่ง ชื่อดังนี้

โครงการดูใหญ่มโหฬารจริงๆ

เราเห็นจากเว็บเค้าว่า ร พ นี้ อยู่บนพื้นที่กว้างขนาด 240 ไร่ เลย

ผมเห็นตึกหลายหลัง กระจายออกเป็นระยะๆ ในพื้นที่ลึกๆ

ท่ามกลางต้นไม้สวยๆ ที่ปลูกขึ้นไปทั่วให้บรรยากาศดูสบายตาหน่อย

เหมือนแคมปัสมหาวิทยาลัยที่มีตึกสร้างขึ้นมิดชิดไปกับต้นไม้ใบหญ้าแผ่ทั่วไป

แต่เราสังเกตด้วยว่าตึกพวกนี้ มีขนาดเตี้ยะไปหมด

ซึ่งน่าจะเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้รับการบำบัดที่กำลังจิตตกอยู่

ตึกสูงอาจอันตารายต่อชีวิตเค้า

-

พอเดินเข้าไปในตึกต้อนรับแขก

แม่มุ่งไปหาเจ้าหน้าที่ก่อน

'เราต้องเอาชื่อไมเคิลลงทะเบียนเป็นผู้เยี่ยมลูก เพราะครั้งที่แล้วแม่ลืมแอดชื่อเธอ' แม่บอกผม

เหมือนรู้ซะก่อนว่า สักวันเค้าจะพาผมไปหาลูกเค้าด้วย

วันนั้นพาน้องไปส่ง แม่มาพร้อมกับเพื่อนบ้าน ชื่อ เต้ ที่เราพูดถึงก่อนหน้านี้

แต่วันนี้ อยู่ดีๆ แม่มาด้วยกับฝรั่งเป็นเพื่อน

'ฉันจะบอกว่า ไมเคิลเป็นแฟนแม่นะ' เค้าบอกแบบกระซิบๆ เข้าหู

'คนไทยชอบคิดมากอยู่แล้ว เค้าคงจะเห็นเธอเป็นฝรั่งแล้วก็สงสัยว่าเรารู้จักกันยังไง'

ผมไม่ได้ว่าอะไร เพราะว่าเราชอบเล่นมุกว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว

ตอนที่เราเดินในซับเวย์กัน ผมและแม่เดินควงแขนกันในลักษณะเป็นแฟนกันนั้น คนไทยจะได้มีอะไรมองจ้องกันบ้าง

แต่แม่เรียกผมขำๆ ว่า เป็นลูกสะใภ้เค้า คือเป็นแฟนของลูกต่างหาก

ไม่ใช่แฟนของแม่ อิอิ

-

เอาล่ะ ก็ลงชื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้เราต้องเดินไปหาศูนย์กลางบำบัดผู้รักษาตัว

ซึ่งตึกน้องอยู่ไกลหน่อยเหมือนกัน เราต้องเดินไปอีก 10 นาที

เค้าอยู่ร่วมกับผู้บำบัดอีกประมาณ 20 คน

พอมาถึงตึกแล้ว เจ้าหน้าที่ประจำให้เราลงชื่อกันอีกที
ตามระบบเราต้องฝากกระเป๋าและของส่วนตัวเอาไว้ในล๊อคเกอร์เค้าด้วย

เค้าให้เราทิ้งทั้งหมดเลย ทั้งแบ็คแพค กระเป๋าตังค์โทรศัพท์มือถือ ร่วมกับขวดน้ำเปลาที่เราซื้อไว้จิบๆ แก้ความร้อน

ทำเสร็จแล้ว เราขึ้นลิฟท์ไปหาน้องที่ชั้นบน

พอถึงหน้าห้องโถง เราต้องลงชื่ออีกทีก่อนเจ้าหน้าที่โต๊ะรับแขก ส่งลูกน้องไปเรียกธีร์ให้ออกมา

ในขณะที่เรานั่งรอธีร์มา ผมได้ยินเสียงเด็กเล่นปิงปองกันแว่วขึ้นมาเบาๆ จากที่ลึกๆ ในห้อง

เจ้าหน้าที่เดินไปหาน้องที่ห้องรวมใหญ่ข้างในแล้วเรียกเค้าออกมา

ผมเห็นร่างเค้าลุกขึ้นแล้วเดินจากจุดไกลนั้นออกมา

เป็นครั้งแรกที่ผมจับตามองหน้าน้องเป็นหลายอาทิตย์

น้องยกมือไหว้แม่และผม แล้วก็นั่งลงเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไรกับใคร

แต่ไม่ต้องพูดอะไรมากหรอก ผมเห็นจากตาเค้าที่ดูโหยหาความอบอุ่นว่า น้องคิดถึงบ้านจัง

แต่ในฐานะเป็นผู้รับการบำบัด ก็กลายเป็นเด็กมีสิทธ์จำกัด

จะไปว่ากับใครหรือเรียกร้องอะไรมากเป็นไปไม่ได้

now, see here