job at the 7-11, back to rehab (4)

ธีร์กับน้องกินหมูกระทะกัน ไม่ค่อยมีรูปอยู่ด้วยกันหรอก

ผมโมโหใส่อารมณ์กลับ เราอุตส่าไปหามันแต่โดนนิสัยก้าวร้าวแบบนี้ได้ยังไง

‘ผมไม่ใช่หมาข้างถนนไอ้สัตว์’ ผมพูดแรงๆ ผ่านประตูที่เค้าปิดอยู่
'ที่หลังไม่ต้องไปขอเงินผมอีก มึงกลับทำตัวเองไร้คุณค่าอีกแล้วจริงๆ'
พูดไปแล้วผมเดินกลับบ้านและลบทิ้งไลน์เค้าออก และพยายามลืมตัวมันไป
เราไม่ได้เจอกันอีกเป็น 5-6 อาทิตย์
ในช่วงนั้นคือปลายเดือนมีนาผมไปหาพ่อแม่ที่ต่างประเทศ ไม่ได้คิดถึงตัวเค้าด้วยเพราะผมถือว่าเลิกคบกันแล้ว
แต่พอผมกลับมา กทม และเดินไปหาวุฒิที่บ้านเค้า ผมได้ไปเจอน้องนั่งคุยกับเพื่อน ที่หน้าบ้านด้วย

เพื่อนเห็นผมก่อนแล้วก็บอกธีร์ว่า ‘ไมเคิลมาแล้วไอ้ธีร์’ แต่เค้าทำตัวไม่สนใจ
‘ธีร์เป็นอะไร’ ผมถามมันไป
‘ด่าผมทำไม ไมเคิลนิสัยไม่ดี’ น้องบ่นย้อนถึงวันนั้นที่เราใส่อารมณ์กัน
น้องตอบด้วยเสียงเย็นชาและหันไปทางอื่นเหมือนไม่อยากคุยแล้ว
วุฒิแอบบอกผมว่า น้องยังไม่มีงานทำตั้งแต่เลิกงานเซเว่น
แต่กลับไปเล่นยาอย่างหมกมุ่น
'เมื่อก่อนเค้าเล่นทั้งยา เค และ กัญชาด้วย แต่ตอนนี้เล่นยากัญชาชนิดแรงๆอย่างเดียว' วุฒิพูดเสริม
จากนั้นผมได้มีโอกาสเลี้ยงเหล้าที่หน้าบ้านวุฒิ

แล้วได้ปรับความเข้าใจผิดกันกับน้องจนคืนดีกันแล้ว
วันนั้นที่เราเลี้ยงเหล้า น้องดูอาการหนักเหมือนสารยาเสพติดเริ่มทำลายสมองเค้าแล้วจริงๆ
ผมฝากเค้าให้ไปซื้อเหล้ามาชุดนึง แต่น้องหิ้วถุงเหล้ากลับแทบไม่ไหว
ร่างกายน้องอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นมีป้าคนหนึ่ง ซึ่งเป็นญาติแท้ๆของน้อง แวะมาที่บ้านวุฒิพอดี
เค้าฝากให้น้องเดินไปส่งถาดขนมถ้วยไปยังบ้านคนอื่นข้างในซอย
น้องจับถาดแล้วก็เริ่มเดินออกไป แต่เกิดเสียความทรงตัว ถาดถ้วยขนมล้มแตกลงกับพื้นต่อหน้าพวกเรา
เค้าก้มตัวเก็บเศษถ้วยมือเปล่าเองโดยไม่พูดจากับใคร
เหตุนี้แสดงว่าน้องสภาพจิตใจแย่จนถือของไม่ได้แล้ว
ตอนแรกผมสงสารเค้า อยากบอกว่า
‘อย่ากลัวสภาพตัวเองนะ แต่แกน่าจะเลิกเล่นยาได้แล้ว’

-

แต่คิดไปอีกที ผมไม่พูดดีกว่า มันเลยไปจุดนั้นแล้ว ไม่มีใครจะช่วยเค้าได้
เวลาจะผ่านไปต่อเนื่อง
ผมกับน้องเริ่มห่างเหินคุยกันยากเพราะอาการเมายาค้างของเค้านั้นเอง
ถ้าเราจับตัวน้องเล่นๆ เค้าจะใส่อารมณ์เหมือนผมมีเจตนาแอบแฝงว่าจะลวนลามตัวเค้าไป

ซึ่งก็ไม่จริงอยู่แล้ว และทุกครั้งที่ตัวมันทำแบบนี้ ผมจะโมโหจัดและใส่อารมณ์กลับไปสู้กับมัน

'ถ้าผมอยากกินเด็กผมจะไปซื้อได้อยู่แล้วไอ้มึง ผมไม่เคยไปยุ่งกับพวกแกใกล้บ้านเรา’

ผมเคยบอกมันตรงๆ

ที่น้องขี้ระแวงตัวแบบนี้ก็น่าจะเป็นผลจากการเล่นยาอีก

ผมไม่ได้เห็นเค้าพูดถึงการไปหาหมอ ที่ ร พ ธัญญารักษ์ เป็นนานแล้ว ทั้งๆที่หมอสั่งให้เค้าไปรับยารักษาอาการทุกเดือนหรือสองเดือน
ผมเลยลองถามดูว่า ‘ธีร์ยังกินยาหมอ หรือไปหาหมอที่ ร.พ. บ้างไหม’
ธีร์เดินเชิดหน้าหนีออกไปโดยไม่ยอมบอก

ทุกวันนั้นเราเห็นว่า น้องชอบนั่งคนเดียวที่โต๊ะแปด ตั้งหน้าแปลกๆ ยิงฟันค้างๆ หรืออ้าปากไว้ แบบไม่รู้ตัว

หรือไม่ก็เดิน ขึ้นๆลงๆ ในซอยไปหาเพื่อนพูดคุย แต่พอเจอเพื่อนได้แล้ว ก็กลับนั่งเงียบเหมือนเดิมเพราะต่างฝ่ายก็คุยกันไม่รู้เรื่อง
ผมพยายามพูดกับน้องอีกที เมื่อเห็นเค้านั่งคนเดียวที่โต๊ะแปดเป็นหลายวันติดกัน

วันนั้นพอเราเริ่มคุยกันปุ๊บ มีผู้ชายร่างอวบที่เป็นขาเล่นยาประจำแถวนั้น โผลตัวออกจากมุมมืดๆ แล้วก็แทรกสั่งน้องไปซื้อของให้เค้า

ผมรู้จักผู้ชายคนนี้แต่ไม่ค่อยคุย
เมื่อน้องเดินออกไปผมหันไปบ่นกับผู้ชายคนนี้ว่า
‘โอ้ยเรากำลังคุยกันอยู่เมื่อกี้นะ’ ผมพูดเหมือนไม่พอใจ

‘อ้าว เค้าเป็นเด็กผม’ คนอวบยิ้มตอบกลับมา
พอได้ยินเข้า ผมรู้แล้วว่า ทำไม่ น้องถึงเลิกพูดคุยกับผมตอนนั้น

now, see here