hospital visit (4)

มีผู้ป่วยที่โรงบาลนี้อีก (file)

ในขณะที่เราเดินไปยังตึกที่น้องพัก

ผมเห็นผู้รับการบำบัดอีกคนหนึ่ง น่าจะเป็นคนใหม่ที่พึ่งมาถึง ร พ เหมือนเรา

เป็นหนุ่มอายุประมานยีสิบปีต้นๆ เดินอยู่บนฟุตบาตไปอย่างมิดชิดกับพ่อแม่

โดยพ่อเดินพร้อมจับมือลูกที่ดูหน้าหม่นหมองเครียดเหลือเกิน

เพื่อปลอบใจเค้า

ผมสะเทือนใจ ไม่ใช่ทุกวันหรอกที่เราได้เห็นพ่อจับมือลูกโตๆ แบบนี้

เมื่อผมแอบสะกิดแขนแม่น้องธีร์ให้แกมองดูสภาพครอบครัวนี้ด้วย แม่ตอบว่า

‘น้องๆที่มา ร พ นี้ มักจะกลัวเพราะไม่เคยเข้ารับการบำบัดตัว จะเจ็บจะยากไหม เค้ายังไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรข้างหน้า พ่อแม่คงจะจับมือเค้า และปลอบโยนใจเค้าว่า 'ไม่ต้องเครียด ไม่เป็นอะไรนะลูก’   

เมื่อก่อนพ่อแม่อาจจะทะเลาะกับลูกคนนี้แรงก็ได้ แต่พอถึงวันนี้เค้าต้องเห็นใจน้องบ้าง เพราะเค้าอยู่ในที่แปลกๆ แล้วพอเดินเข้าห้องกลายเป็นผู้รับการรักษาตัวเรียบร้อย

จะไม่มีโอกาสได้เจอพ่อแม่อีกนานแล้วด้วย 

ผมนึกถึงกรณีของธีร์ ซึ่งสร้างปัญหาให้กับครอบครัวเค้าเหมือนกัน

โดยแม่เสียโอกาสที่ได้ให้ ธีร์ ขึ้นเป็นหัวหน้าครอบครัวช่วยทางบ้านในฐานะเค้า

เป็นลูกผู้ชายคนโต

แล้วน้องชาย น้อง บี ก็ไปเสียโอกาสที่จะได้มี พี่ธีร์ ได้เป็นพี่ชายที่ดีน่านับถือด้วย

ทุกคนในครอบครัวเสียไปหมดเพราะยาเสพติดนั้นเอง เพียงแต่ว่าน้องธีร์ดื้อและใจอ่อนต่อชีวิตเกินไปที่ได้รู้ถึงการว่าเค้าสร้างปัญหาอะไรไป

แต่สักวันเค้าอาจจะคิดได้

-
วันนี้เราได้คุยกับน้องแค่ 15 นาทีเอง
พอตอนเที่ยงวันเข้า น้องๆผู้รับการบำบัดต้องเข้าแถวเดินไปห้องกินข้าวกัน

พอเสียงสัญญาณตอนเที่ยงดังออกมา

เค้าลุกขึ้น ยกมือไหว้แม่อีกที 

แล้วก็ถามเสียงอ้อนๆ ว่า

 'แม่จะกลับมาหาผมอีกเมื่อไรคับ'

เค้ายืนอยู่คนเดียวในห้องโถงใหญ่ดูน่าสงสารจัง ตอนที่เค้าอ้อนวอนแม่ น้องดูเป็นเด็กมาก เหมือนลูกหมดแรงต่อสู้ชีวิตแล้ว ยอมรับชะตากรรมตัวเองว่าต้องถูกกักขังไว้ที่ห้องนี้ไปอีกนาน คงรู้สึกเหงาเหลือเกินอยากกลับบ้านซะแล้ว ผมพอจะรู้ว่าน้องคิดอะไรในใจว่า

'ทำไมแม่ไม่พาผมกลับไปด้วย' ผมสงสารเค้าอีกชั่วแวบหนึ่ง แต่เราไม่ทันทำอะไรเพราะแม่หันหลังใส่ลูกรีบเดินออกจากห้องเลย โดยไม่หันกลับไปตอบหรือมองลูกอีกที

ผมต้องวิ่งตามแม่ให้ทันไปเข้าลิฟท์พร้อมด้วยกัน ผมถามแกว่า 'ทำไมแม่ไม่รอให้ลูกกินข้าวเสร็จก่อน แล้วค่อยไปคุยกันต่อ ไหนๆก็มาไกลขนาดนี้แล้ว' 

แม่ตอบว่า:

‘แม่ไม่รู้จะคุยอะไรดีแล้ว ธีร์ไม่ชอบอารมณ์เน่าๆด้วย’ 

ผมไม่แน่ใจแม่คิดอย่างนี้จริงรึเปล่า

คำพูดดังนี้ฟังเหมือนว่า แม่พยายามแก้ตัวมากกว่า ที่เค้าไม่ยอมกอดลูกหรือจุ๊บเค้าบ้าง

ก่อนที่เราลาลูกไป แม่ยื่นมือลูบหัวน้องแป๊บเดียวแค่นี้ แล้วก็รีบเดินออกไปทิ้งลูกให้ยืนไปแบบนี่แหละ

โมเมนท์น่ารักๆนั้นผ่านไปรวดเร็ว ในมุมความเห็นของผม แม่เลยพลาดโอกาสสมานรอยแตกร้าวที่ยังคาใจอยู่ระหว่างตัวตนกับลูกด้วย 

ส่วนน้อง เค้าต้องรออีกหนึ่งอาทิตย์ก่อนแม่จะกลับมาเยี่ยมเค้าอีกที

-

หลังจากลาน้องที่ห้องรักษาตัวแล้ว

เราแวะไปที่ห้องแอดมิดผู้รับการบำบัดอีกที เพื่อจะฝากเงินค่ากินไว้กับเจ้าหน้าที่

now, see here